Short Brief:
The Sound of Silence is an emotional Tamil short story that explores the deep bond between a father and daughter, shaped more by silence than words. Through quiet moments, unspoken feelings, and delayed realizations, the story highlights how love can exist without expression—and how understanding sometimes comes too late. It reminds readers that silence itself can be a powerful language in human relationships.
கதை அறிமுகம்
இந்த சிறுகதை மனித உறவுகளில் மௌனம் எவ்வளவு ஆழமான அர்த்தம் கொண்டது என்பதை எடுத்துரைக்கிறது. நாம் பேசாமல் விட்ட வார்த்தைகள், வெளிப்படுத்தாத உணர்வுகள், காலப்போக்கில் எவ்வளவு பெரிய பாரமாக மாறுகின்றன என்பதையே இந்தக் கதை மெதுவாக சொல்லுகிறது.
அன்றாட வாழ்க்கையின் பரபரப்பில், நாம் நம் அருகில் இருப்பவர்களின் மனநிலையை புரிந்து கொள்ள நேரம் எடுத்துக் கொள்ளாமல் போகிறோம். குறிப்பாக குடும்ப உறவுகளில், ஒரு சிறிய பேச்சு கூட பெரிய மாற்றத்தை உருவாக்க முடியும். அதேபோல், பேசாமல் இருப்பதும் சில நேரங்களில் ஆழமான காயங்களை உருவாக்குகிறது.
இந்தக் கதை வாசகர்களை தங்களது வாழ்க்கையை ஒரு முறை திரும்பிப் பார்க்க வைக்கும் வகையில் அமைந்துள்ளது.
கதை விவரங்கள்
📖 கதை வகை: குடும்பம் / உணர்ச்சி
⏳ வாசிப்பு நேரம்: 8–10 நிமிடம்
🎧 ஆடியோ வசதி: உள்ளது (வாசகர்களுக்கான கூடுதல் உதவி)
🎧 ஆடியோ வசதி
இந்தக் கதையை ஆடியோவாக கேட்க விரும்பும் வாசகர்கள், கீழே உள்ள பிளே பட்டனை பயன்படுத்தலாம்.
இந்த ஆடியோ வசதி வாசிப்பிற்கு கூடுதல் உதவியாக மட்டுமே வழங்கப்படுகிறது.
சிறுகதை
அந்த மாலை நேரம் சற்றே அமைதியாக இருந்தது.
வீட்டின் முன்புறம் இருந்த பழைய வேப்பமரத்தின் கீழ், மீனா தனியாக அமர்ந்திருந்தாள். கைகளில் ஒரு பழைய நோட்டுப் புத்தகம். ஆனால் அவளது கண்கள் அதில் இல்லை. எங்கோ தொலைவில் சிக்கியிருந்த நினைவுகளுக்குள் மூழ்கியிருந்தாள்.
“மீனா… உள்ளே வா. தேநீர் ஆறிடப் போகுது,”
அம்மாவின் குரல் உள்ளே இருந்து கேட்டது.
“இப்போ வர்றேன் அம்மா,”
என்று மெதுவாக சொன்னாள். ஆனால் அவள் எழுந்திருக்கவில்லை.
அவளது அப்பா ராமசாமி, வாசலின் ஓரத்தில் நின்று அவளை கவனித்துக் கொண்டிருந்தார். எதோ சொல்ல வேண்டும் போல இருந்தது. ஆனால் வழக்கம்போல், சொல்லாமல் திரும்பிப் போனார்.
மீனாவுக்கும் அதுதான் பழக்கம்.
சொல்ல நினைப்பது நிறைய…
சொல்லும் தைரியம் மட்டும் இல்லை.
அவள் சிறுவயதில் இருந்தே இப்படித்தான். அப்பா மீது அதிக அன்பு. ஆனால் அந்த அன்பை வார்த்தைகளாக மாற்றத் தெரியாத ஒரு குழந்தை. அப்பாவும் அதே போல. பாசம் இருந்தது. வெளிப்பாடு இல்லை.
அம்மா அடிக்கடி சொல்வாள்.
“உங்க அப்பாவும் நீயும் ஒரே மாதிரி. இருவருக்கும் பேசத் தெரியாது.”
மீனா சிரித்துக்கொள்வாள். ஆனால் அந்த சிரிப்புக்குள் ஒரு சிறிய வருத்தம் மறைந்திருக்கும்.
காலம் ஓடியது.
மீனா வேலைக்காக வேறு நகரத்திற்கு போனாள். வீட்டிற்கு வருவது குறைந்தது. போன் பேசினாலும், வார்த்தைகள் எப்போதும் குறைவாகவே இருக்கும்.
“சாப்பிட்டியா?”
“ஆமா.”
“வேலை எல்லாம் சரியா?”
“சரி.”
அவ்வளவுதான்.
ஒருநாள், அலுவலக வேலைகளால் சோர்ந்து போய் வீட்டிற்கு வந்தாள். அந்த நாள் அவளுக்கு மிகவும் கனமான நாள். யாரிடமாவது மனம் திறந்து பேச வேண்டும் போல இருந்தது.
வாசலில் நுழைந்ததும், அப்பா பழைய ரேடியோவை சரி செய்துகொண்டிருந்தார்.
“அப்பா…”
என்று சொல்ல நினைத்தாள்.
ஆனால் குரல் தொண்டையில் சிக்கிக் கொண்டது.
அப்பா தலை தூக்கிப் பார்த்தார்.
“வந்துட்டியா?” என்று மட்டும் கேட்டார்.
“ஆமா,”
என்று சொல்லி அறைக்குள் போய்விட்டாள்.
அந்த இரவு, அவளுக்கு தூக்கம் வரவில்லை.
“எதுக்கு நான் பேசல?”
“எதுக்கு அவரும் கேக்கல?”
என்று மனம் முழுக்க கேள்விகள்.
அடுத்த சில நாட்களில், அப்பாவின் உடல்நிலை சரியில்லாமல் போனது. மருத்துவமனை. மருந்துகள். அமைதி.
மீனா, அப்பாவின் படுக்கையின் அருகில் உட்கார்ந்திருந்தாள். கையில் அவரது கை. முதன்முறையாக அவள் அவரது கையை இவ்வளவு நேரம் பிடித்திருந்தாள்.
அப்பா மெதுவாக கண்களைத் திறந்தார்.
மீனாவைப் பார்த்தார்.
“நல்லா இருக்கியா?”
என்று கேட்டார்.
அவளின் கண்களில் நீர் நிரம்பியது.
“நான்… நான் உங்களிடம் நிறைய பேசவே இல்லையே அப்பா,”
என்று உடைந்து சொன்னாள்.
அப்பா மெதுவாக சிரித்தார்.
“நான் தெரிஞ்சுக்கிட்டேன்,”
என்று சொன்னார்.
“எப்படி?”
என்று அவள் ஆச்சரியமாக கேட்டாள்.
“உன் மௌனத்திலேயே,”
என்று பதிலளித்தார்.
அந்த ஒரு வாக்கியம், அவளது மனதில் இருந்த பாரத்தை முழுவதுமாக கரைத்தது.
கதையின் கருத்து / வாழ்க்கைப் பாடம்
இந்தக் கதை சொல்லும் முக்கியமான செய்தி, மௌனம் கூட ஒரு மொழிதான் என்பதுதான். ஆனால் அந்த மொழி அனைவராலும் சரியாக புரிந்து கொள்ளப்படுவதில்லை. நாம் அன்பாக இருப்பவர்களிடம் பேசாமல் இருப்பது, சில நேரங்களில் அவர்களை விலகச் செய்யும்.
குடும்ப உறவுகளில், ஒரு சிறிய உரையாடல் கூட பெரிய மாற்றத்தை ஏற்படுத்த முடியும். “அவர்கள் தெரிந்து கொள்வார்கள்” என்ற எண்ணம், பல நேரங்களில் தவறாகி விடுகிறது. உணர்வுகளை வெளிப்படுத்துவது பலவீனம் அல்ல; அது உறவுகளை வலுப்படுத்தும் ஒரு வழி.
இந்தக் கதையின் மூலம், வாசகர்கள் தங்களது வாழ்க்கையில் பேசாமல் விட்ட வார்த்தைகளை நினைத்து, இனிமேல் அவற்றை வெளிப்படுத்த வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை பெறுவார்கள் என்று நம்புகிறேன்.
வாசகர்களுக்கான கேள்வி
📌 இந்தக் கதை உங்களது வாழ்க்கையில் நடந்த ஒரு நிகழ்வை நினைவூட்டியதா?
📌 நீங்கள் பேசாமல் விட்ட உணர்வுகள் ஏதேனும் உள்ளதா?
✍️ எழுத்தாளர் குறிப்பு:
இந்த சிறுகதை முழுவதும் எழுத்தாளரின் சொந்த கற்பனையில் உருவாக்கப்பட்ட, 100% மூல (Original) உள்ளடக்கம்.