Short Brief:
The Last Letter is an emotional short story about love, separation, and unspoken truths. When the protagonist finds an old letter at a turning point in life, forgotten memories resurface and buried emotions come alive. The story explores how words written long ago can change the meaning of the present, reminding readers that some feelings never fade, even when people do.
கடைசி கடிதம்
ஒரு தந்தையின் மௌன அன்பை உணர்த்தும் உணர்ச்சி மிகுந்த சிறுகதை
கதை அறிமுகம்
அன்பை வெளிப்படுத்த அனைவருக்கும் ஒரே மாதிரியான திறன் இருப்பதில்லை. சிலர் வார்த்தைகளால் நேசத்தை காட்டுவார்கள்; சிலர் வாழ்க்கை முழுவதும் செய்த தியாகங்களால் அதை உணர்த்துவார்கள். ஆனால் அந்த அன்பை உணரும் தருணம் பெரும்பாலும் தாமதமாகத்தான் வருகிறது.
இந்த சிறுகதை, வாழ்நாள் முழுவதும் மகளுக்காக வாழ்ந்த ஒரு தந்தையும், அவருடைய மௌன அன்பை புரிந்துகொள்ள முடியாமல் தவித்த ஒரு மகளும் பற்றியது. தந்தையின் மரணத்திற்கு பிறகு கிடைக்கும் ஒரு கடிதம், அவளது மனதையும் வாழ்க்கையையும் எவ்வாறு மாற்றுகிறது என்பதே இந்தக் கதையின் மையம்.
கதை விவரங்கள்
📖 கதை வகை: குடும்பம் / உணர்ச்சி
⏳ வாசிப்பு நேரம்: 12–15 நிமிடம்
🎧 ஆடியோ வசதி: உள்ளது (வாசகர்களுக்கான கூடுதல் உதவி)
🎧 ஆடியோ வசதி
இந்தக் கதையை ஆடியோவாக கேட்க விரும்பும் வாசகர்கள், கீழே உள்ள பிளே பட்டனை பயன்படுத்தலாம். இந்த வசதி வாசிப்பிற்கு கூடுதல் உதவியாக மட்டுமே வழங்கப்படுகிறது.
சிறுகதை
மழை பெய்து கொண்டிருந்த அந்த காலை, வீடு முழுவதும் ஒரு கனமான அமைதி பரவி இருந்தது. வாசலில் வந்துசேரும் ஒவ்வொரு மனிதரின் காலடி சத்தமும், உள்ளிருந்தவர்களின் மனதில் ஒரு புதிய வலியை சேர்த்தது.
கயல்விழி, அறையின் ஒரு மூலையில் அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தாள். கண்கள் சிவந்து வீங்கி இருந்தன. நேற்றுவரை தன்னுடன் பேசிக்கொண்டிருந்த அப்பா, இன்று ஒரு புகைப்படமாக சுவரில் தொங்கிக் கொண்டிருந்தார்.
ராமநாதன்.
வாழ்க்கை முழுவதும் எளிமையாக வாழ்ந்தவர். அதிகம் பேசாதவர். குடும்பத்திற்காக மட்டும் வாழ்ந்தவர்.
“உன் அப்பா உன்ன ரொம்ப நேசிச்சார்,” என்று எல்லோரும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள்.
கயல்விழி தலை ஆட்டினாள். ஆனால் அவளது மனம் அதை ஏற்றுக்கொள்ள மறுத்தது.
‘நேசம் என்றால் பேச வேண்டாமா? கேட்க வேண்டாமா?’ என்ற கேள்வி அவளை உள்ளுக்குள் குத்திக் கொண்டிருந்தது.
அவளுக்கு சிறுவயது நினைவுகள் வந்தன.
பள்ளியில் நடக்கும் ஆண்டு விழாக்களில், மற்ற பிள்ளைகளின் அப்பாக்கள் கைதட்டி உற்சாகப்படுத்துவார்கள். ஆனால் அவளது அப்பா எப்போதும் கடைசி வரிசையில் அமைதியாக உட்கார்ந்திருப்பார். நிகழ்ச்சி முடிந்ததும், “நல்லா செய்திருக்க,” என்று மட்டும் சொல்வார்.
அந்த இரண்டு வார்த்தைகள் அவளுக்கு போதவில்லை.
“எனக்குப் பிடிச்சதா? பெருமையா இருக்கா?” என்று கேட்க அவளுக்கு தோன்றியதுண்டு. ஆனால் கேட்கவில்லை. அவர் சொல்லவும் இல்லை.
காலம் ஓடியது.
கல்லூரி. வேலை. தனி வீடு.
போன் பேசினாலும் உரையாடல் சுருக்கமாகவே முடியும்.
“சாப்பிட்டியா?”
“ஆமா அப்பா.”
“கவனமா இரு.”
“சரி.”
அவ்வளவுதான்.
ஒரு முறை அவள் கோபத்தில் சொன்னாள்.
“நீங்க எதுக்குமே ரியாக்ட் பண்ண மாட்டீங்களா? உங்களுக்கு நான் முக்கியமே இல்லையா?”
அவர் அதற்கு பதில் சொல்லவில்லை. வழக்கம்போல் மௌனம்.
அந்த மௌனம் தான் அவளுக்கு மிகப் பெரிய கோபமாக இருந்தது.
அந்த நாள் வந்தது.
திடீர் மாரடைப்பு.
மருத்துவமனை.
அவள் ஓடி வந்தபோது, அவர் பேச முடியாத நிலையில் இருந்தார். அவளது கையை பிடித்தார். ஏதோ சொல்ல முயற்சித்தார். ஆனால் வார்த்தைகள் வரவில்லை.
“அப்பா… பேசுங்க அப்பா…” என்று அவள் அழுதாள்.
அவர் கண்களில் நீர் வழிந்தது.
அந்த பார்வை, அவளது மனத்தில் நிரந்தரமாக பதிந்தது.
இறுதிச் சடங்குகள் முடிந்த பிறகு, வீடு வெறிச்சோடியது போல இருந்தது. அவருடைய அறையை திறக்க கயல்விழிக்கு மனம் வரவில்லை. ஆனால் அம்மா சொன்னதால், ஒரு நாள் அவள் அந்த அறைக்குள் சென்றாள்.
அலமாரியின் ஒரு மூலையில், பழைய கோப்புகளுக்கு நடுவில், ஒரு உறை இருந்தது.
மேலே எழுதப்பட்டிருந்தது:
“என் மகள் கயல்விழிக்காக.”
அவளது கைகள் நடுங்கின.
அது தான் அந்த கடைசி கடிதம்.
அவள் மெதுவாக அதை திறந்தாள்.
“என் செல்ல மகளே,
நான் உன்னிடம் நிறைய பேசவில்லை என்று உனக்கு தோன்றியிருக்கலாம். அது உண்மை தான். வார்த்தைகளால் என் அன்பை சொல்ல எனக்கு தெரியவில்லை.
ஆனால் நீ நடந்த முதல் அடியிலிருந்து, உன் வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு கட்டத்தையும் நான் என் மனதில் பதிவு செய்து வைத்திருக்கிறேன்.
உனக்கு பிடிக்காத காய்கறிகளை நான் சமைக்க சொல்லாதது, நீ வேலைக்கு போகும்போது அதிகம் பேசாமல் உன்னை அனுப்பியது, எல்லாமே உன்னை வலிமையானவளாக வளர்க்க வேண்டும் என்பதற்காக தான்.
நீ என்னைப் புரிந்துகொள்ளும் நாளில், நான் அருகில் இருக்க மாட்டேன் என்று எனக்கு தெரியும். ஆனாலும் இந்தக் கடிதம் மூலம் உனக்கு ஒன்று மட்டும் சொல்ல வேண்டும்.
நான் உன்னை என் உயிரை விட அதிகமாக நேசித்தேன்.
– உன் அப்பா”
கடிதம் கையில் இருந்து கீழே விழுந்தது.
கயல்விழி கதறி அழுதாள்.
அவள் வாழ்நாள் முழுவதும் தேடிய பதில், அந்த ஒரு கடிதத்தில் இருந்தது.
அன்று முதல், அவள் மாறினாள்.
அவள் பேசத் தொடங்கினாள். அன்பை வெளிப்படுத்தத் தொடங்கினாள். தாமதமாக வந்த அந்த உண்மை, அவளது வாழ்க்கையை ஆழமாக மாற்றியது.
கதையின் கருத்து / வாழ்க்கைப் பாடம்
இந்தக் கதை சொல்லும் உண்மை ஒன்று தான் – அன்பு எப்போதும் வார்த்தைகளாக இருக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை. ஆனால் அந்த அன்பை உணர வைக்க, சில வார்த்தைகள் அவசியம்.
நாம் இன்று பேசாமல் விட்ட உணர்வுகள், நாளை பேச முடியாத வருத்தமாக மாறலாம். அன்பானவர்களிடம், “நீ எனக்கு முக்கியம்” என்று சொல்ல தயங்காதீர்கள். அது அவர்களுக்காக அல்ல; நமக்காக.
வாசகர்களுக்கான கேள்வி
📌 இந்தக் கதை உங்களை உணர்ச்சிவசப்படுத்தியதா?
📌 உங்கள் வாழ்க்கையில் பேசாமல் விட்ட வார்த்தைகள் ஏதேனும் உள்ளதா?
👇 கீழே கருத்துகளில் பகிருங்கள்.
✍️ எழுத்தாளர் குறிப்பு: இந்த சிறுகதை முழுவதும் எழுத்தாளரின் சொந்த கற்பனையில் உருவாக்கப்பட்ட, 100% மூல உள்ளடக்கம்.