Oru Penin Kadhal Kadhai

சென்னை மாநகரின் இரவு நேர விளக்குகள் அவளது மேல்மாடத்தின் வழியே தெரிந்தன. வியாழக்கிழமையின் இறுதிக் களைப்பு நகரம் முழுவதும் பரவியிருந்தது. யாழினி, கையில் தேநீர்க் கோப்பையுடன், அந்த விளக்குகளை வெறுமனே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளது வாழ்வில் எல்லாமே இருந்தது – நல்ல வேலை, அன்பான தோழியர், வசதியான வீடு. ஆனால், ஏதோ ஒன்று இல்லாதது போல ஒரு வெற்றிடம் அவளை எப்போதும் சூழ்ந்திருந்தது. அதுதான் காதல்.
யாழினிக்குக் காதலின் மீது தீராத பற்று இருந்தது. அவள் பார்க்கும் திரைப்படங்களில், கேட்கும் பாடல்களில், படிக்கும் கவிதைகளில் என எல்லாவற்றிலும் காதலைத் தேடினாள். தன் வரைகலை வடிவமைப்பு வேலையின் ஒரு பகுதியாக, மற்றவர்களின் திருமண அழைப்பிதழ்களை அவள் உருவாக்கும்போது, தன் வாழ்க்கைக்கான அழைப்பிதழ் எப்போது வரும் என்று ஏக்கத்துடன் நினைத்துக் கொள்வாள்.
பெசன்ட் நகர் கடற்கரையில் அவள் தனியாக நடக்கும்போது, கைகோர்த்துச் செல்லும் காதலர்களைப் பார்ப்பாள். அவர்கள் பேசிக்கொள்ளும் மொழியை, பரிமாறிக்கொள்ளும் புன்னகையை, ஒருவருக்கொருவர் காட்டும் அக்கறையை ஒரு தாகத்துடன் கவனிப்பாள். ஒரு தேநீர்க் கடையில், தன் மடிக்கணினியில் அவள் வேலை செய்யும்போது, எதிரே அமர்ந்திருக்கும் இணையர் ஒரு பனிக்கூழைப் பகிர்ந்து உண்பதைக் காணும்போது, அவளது தனிமை அவளைச் சுடும்.
அவள் தோழியர் சொல்வார்கள், “யாழினி, நீயும் வெளியே வா, யாரிடமாவது பேசு. துணை தேடும் செயலிகளை முயன்று பார்.” அவளும் முயன்றாள். ஆனால் அங்கே நடக்கும் உரையாடல்கள் எல்லாம் மிகவும் மேலோட்டமாக இருந்தன. அவளுக்குத் தேவை ஒரு ஆழமான பிணைப்பு. மழையில் ஒன்றாக நனைய, அமைதியை ஒன்றாகப் பகிர்ந்துகொள்ள, சொல்லப்படாத வலிகளைப் புரிந்துகொள்ள ஒரு துணை. அப்படி ஒருவருக்காக அவள் மனம் ஏங்கித் தவித்தது.
ஒரு நாள் இரவு, அடை மழை பெய்துகொண்டிருந்தது. மேல்மாடத்தில் நின்றபடி, மழையைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். ஒவ்வொரு மழைத்துளியும் அவளது தனிமையை அதிகப்படுத்துவது போல இருந்தது. அவளையறியாமல் அவள் கண்களில் நீர் வழிந்தது. “ஏன் எனக்கு மட்டும் இந்த அன்பு கிடைக்கவில்லை?” என்று அந்த இரவின் அமைதியிடம் கேட்டாள்.
அப்போது, அவளது வீட்டிற்கு வெளியே, மழையில் நனைந்தபடி ஒரு நாய்க்குட்டி நடுங்கிக்கொண்டு நிற்பதைக் கவனித்தாள். அவள் மனம் கேட்கவில்லை. உடனே கீழே ஓடி, ஒரு துண்டால் அதைத் துடைத்து, தன் வீட்டிற்குள் எடுத்து வந்தாள். அதற்குச் சிறிது பால் வைத்தாள். அது நன்றியுடன் அவளது கால்களைச் சுற்றிச் சுற்றி வந்தது.
அந்தச் சிறிய உயிரின் எல்லைகளற்ற அன்பைக் கண்டபோது, யாழினிக்கு ஒன்று புரிந்தது. அவள் தேடும் காதல் என்பது யாரிடமிருந்தோ பெற வேண்டிய ஒன்று மட்டுமல்ல, தனக்குள்ளிருந்து கொடுக்க வேண்டிய ஒன்றும் கூட. அவள் அந்த நாய்க்குட்டியின் மீது காட்டிய அன்பு, அவளது இதயத்தில் இருந்த வெற்றிடத்தை ஒரு கணத்தில் நிரப்பியது.
அவள் காதலுக்கான தேடலை நிறுத்தவில்லை. ஆனால், இப்போது அவள் ஏக்கம் தவிப்பாக இல்லை. தன் மீது அன்பு செலுத்தவும், தன்னைச் சுற்றியுள்ள உயிர்களின் மீது அன்பு செலுத்தவும் அவள் கற்றுக்கொண்டாள். ஒரு துணையின் வருகைக்காகக் காத்திருக்கும் அதே வேளையில், தன் மகிழ்ச்சிக்குத் தானே பொறுப்பேற்றுக்கொண்டாள்.
காதலுக்கான அவளது ஏக்கம் அவளை வாட்டும் வலியாக இல்லாமல், அவளது கலையை, அவளது வாழ்வை உயிர்ப்பிக்கும் ஒரு மெல்லிய இசையாக மாறியது. அவள் தேடும் காதல் ஒருநாள் அவளை வந்தடையும் என்ற நம்பிக்கையுடன், அவள் தனக்கான அன்பைத் தானே நிரப்பிக்கொண்டாள்.