காதலின் உணர்வு

சென்னை மாநகரம் உறங்கிப் போன நள்ளிரவு. திங்கட்கிழமையின் அத்தனை ஓட்டமும் ஓய்ந்து, அமைதி மட்டுமே எஞ்சியிருந்தது. தன் அறையின் சன்னலோரம் அமர்ந்து, நிலவைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் கவின். ஆனால் அவன் விழிகளுக்குள் விரிந்தது வானம் அல்ல, மாயாவின் முகம்.

மாயா. இந்த பெயரை அவன் முதன்முதலில் கேட்டபோது அது வெறும் பெயர்தான். ஆனால், அவள் முகம் பார்த்த பிறகு, அந்தப் பெயரே ஒரு மந்திரச் சொல்லானது. ஒரே கல்லூரியில் பயணித்தாலும், அவன் அவளை முதன்முதலில் உணர்ந்தது ஒரு மழை நாளில். பேருந்து நிறுத்தத்தில் எல்லோரும் மழைக்காக ஒதுங்கி நின்றபோது, அவள் மட்டும் தன் குடையை விரித்து, அருகில் நின்ற வயதான மூதாட்டி ஒருவருக்குப் பிடித்தபடி, மழையை ரசித்துக் கொண்டிருந்தாள். அன்று பெய்த மழையில் நனைந்த உலகை விட, அவளது ஈரப் புன்னகையில் கவின் முழுவதுமாக நனைந்து போனான்.

அதன் பிறகு அவன் நாட்கள் அவளைச் சுற்றியே சுழன்றன. வகுப்பறையின் கடைசி இருக்கையில் இருந்து, அவள் முதல் வரிசையில் அமர்ந்து பாடம் கவனிப்பதை அவன் பார்ப்பான். அவள் தன் சுருள் முடியை ஒதுக்கி, காதின் பின்னால் விடும் அந்த நொடி, கவினின் இதயத் துடிப்பு ஒரு கணம் நின்று துடிக்கும். அவள் தன் தோழிகளுடன் பேசும்போது, காற்றில் மிதந்து வரும் அவளது சிரிப்பின் ஓசை, அவனுக்குப் பிடித்Boyதமான பாடலானது.

அவள் காலில் அணிந்திருக்கும் கொலுசின் ஓசை, அவனது திசைகாட்டியானது. நூலகத்தில், அவள் புத்தகங்களுக்குள் தொலைந்து போயிருக்கும் அழகைப் பார்ப்பதற்காகவே, அவன் படிக்காத புத்தகங்களையும் எடுத்து வைத்துக் கொண்டு மணிக்கணக்கில் காத்திருப்பான். அவளுடன் பேச வேண்டும் என்று அவன் மனம் ஒவ்வொரு நாளும் துடிக்கும். ஆனால், அவளை நெருங்கும் நொடியில், வார்த்தைகள் அனைத்தும் தொண்டைக்குள் கரைந்து போகும். அவளது விழிகளை நேராகப் பார்க்க முடியாத ஒரு робость அவனைத் தடுத்துவிடும்.

அவன் அவளிடம் என்ன பேசுவது? “உங்கள் கண்கள் இரவின் விண்மீன்களைப் போல இருக்கின்றன” என்றா? இல்லை. எந்தக் கவிதை வர்ணனையும் அவளது இயல்பான அழகின் முன் தோற்றுப் போகும் என்று அவன் நம்பினான். அவனுக்கான காதல் என்பது, தூரத்தில் இருந்து அவளைப் பார்ப்பது, அவள் இருப்பதை உணர்வது, அவள் சிரித்தால் தானும் சிரிப்பது, அவள் சோர்ந்திருந்தால் காரணம் தெரியாமலேயே தானும் சோர்ந்து போவது. இது ஒருதலைக் காதலா என்று அவனுக்குத் தெரியாது. ஆனால் இது தெய்வீகமான உணர்வு என்பது மட்டும் தெரியும்.

அவள் அவனுக்கு ஒரு வண்ணத்துப்பூச்சி. தூரத்திலிருந்து ரசிக்க மட்டுமே முடியும். நெருங்கிப் பிடிக்க முயன்றால், அதன் வண்ணங்கள் அழிந்துவிடுமோ என்று பயம். அவளுக்காக அவன் எழுதிய கவிதைகள், அவனது குறிப்பேட்டின் கடைசிப் பக்கங்களில் உறங்கிக் கொண்டிருந்தன.

இன்று, இந்த நள்ளிரவுத் தனிமையில், கவின் ஒரு முடிவுக்கு வந்தான். இந்த மௌனமான காதல் போதும். இந்தத் தூரத்துப் பார்வை போதும். நாளை அவளைப் பார்க்கும்போது, பதிலுக்கு அவள் புன்னகை செய்யாவிட்டாலும் பரவாயில்லை, ஒரு முறையாவது புன்னகை செய்துவிட வேண்டும். ‘வணக்கம்’ என்று ஒரு வார்த்தையாவது பேசிவிட வேண்டும். அவள் அவனை நிராகரிக்கலாம். அல்லது, அவனை ஒரு பொருட்டாகவே மதிக்காமல் போகலாம். எது நடந்தாலும், இந்த அழகான உணர்வை அவளிடம் சொல்லாமல், வெறும் ஏக்கப் பெருமூச்சுகளாக மட்டும் கரைத்துவிடக் கூடாது.

அந்த எண்ணம் வந்ததும், அவனது இதயத்தில் இருந்த பெரும் பாரம் குறைந்தது. காதலின் தவிப்பு இப்போது ஒரு மெல்லிய நம்பிக்கையாக மாறியது. நாளை விடியும் பொழுது, தன் காதலுக்கும் ஒரு விடியலைத் தரும் என்று நம்பினான். சன்னலுக்கு வெளியே, நிலவு இன்னும் பிரகாசமாக ஒளி வீசியது.