மானும் அதன் கொம்புகளும்

ஒரு அடர்ந்த காட்டில், அழகிய மான் ஒன்று வாழ்ந்து வந்தது. அதற்குத் தன் தோற்றத்தின் மீது மிகுந்த பெருமை உண்டு. ஒரு நாள், அது நீர் அருந்துவதற்காக ஓடை ஒன்றுக்குச் சென்றது.

ஓடையில் தெரிந்த தன் பிம்பத்தை அந்த மான் பார்த்தது. அதன் தலையில் இருந்த கிளைகள் போன்ற அழகான, பெரிய கொம்புகளைக் கண்டு மிகவும் பெருமிதம் கொண்டது. “ஆஹா! என் கொம்புகள் ஒரு மணிமகுடம் போல எவ்வளவு அழகாக இருக்கின்றன. இந்தக் காட்டிலேயே என்னைப் போல அழகான கொம்புகள் யாருக்கும் இல்லை,” என்று தனக்குத்தானே சொல்லிக்கொண்டது.

பிறகு, அதன் பார்வை தன் கால்களின் மீது விழுந்தது. அதன் கால்கள் மிகவும் மெலிந்து, குச்சிகள் போல இருந்தன. அதைப் பார்த்ததும் மானுக்கு அவமானமாகப் போனது. “ச்சீ! இந்தக் கால்கள் எவ்வளவு மெலிந்து இருக்கின்றன. என் அழகான உடலுக்கு இவை சற்றும் பொருந்தவில்லை. இவற்றைப் பார்க்க எனக்கே வெட்கமாக இருக்கிறது,” என்று தன் கால்களை வெறுப்புடன் பார்த்தது.

அந்த நேரத்தில், ஒரு ஓநாய் மானை வேட்டையாட அங்கே வந்தது. ஓநாயைப் பார்த்ததும், மான் தன் உயிரைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள மின்னல் வேகத்தில் ஓடத் தொடங்கியது.

ஓடும்போதுதான் மான் ஒரு உண்மையை உணர்ந்தது. அது அசிங்கம் என்று நினைத்த, அந்த மெலிந்த கால்கள்தான் அதற்கு அந்த வேகத்தைக் கொடுத்து ஓநாயிடமிருந்து காப்பாற்றிக் கொண்டிருந்தன. “நான் வெறுத்த கால்கள்தானே இப்போது என் உயிரைக் காக்கின்றன!” என்று அது வியப்புடன் எண்ணிக்கொண்டது.

வேகமாக ஓடிய மான், புதர்கள் அடர்ந்த ஒரு பகுதிக்குள் நுழைந்தது. அது பெருமையாகக் கருதிய, அதன் அழகான கொம்புகள், மரக்கிளைகளிலும் புதர்களிலும் மாட்டிக்கொண்டன. மானால்  ஓட முடியவில்லை. அது எவ்வளவு முயன்றும், தன் கொம்புகளைக் கிளைகளிலிருந்து விடுவிக்க முடியவில்லை.

அதற்குள், ஓநாய் மானை நெருங்கி வந்துவிட்டது.

தன் இறுதித் தருவாயில் அந்த மான் வருத்தத்துடன் எண்ணியது: “நான் எதை அசிங்கம் என்று வெறுத்தேனோ, அது என்னைக் காப்பாற்ற உதவியது. ஆனால், நான் எதை அழகு என்று பெருமைப்பட்டேனோ, அதுவே என் அழிவுக்குக் காரணமாகிவிட்டது.”

நீதி: எந்த ஒன்றையும் அதன் வெளித்தோற்றத்தை வைத்து நாம் எடை போடக்கூடாது. சில சமயங்களில் அழகை விட, பயனே முதன்மையானது.