கேமராவும் கவிதையும்

காட்டாங்குளத்தூரில் உள்ள அந்தக் கல்லூரி வளாகம் எப்போதும் பரபரப்பாகவே இருக்கும். பொறியியல் படிக்கும் மாணவன் கதிர், தன் படிப்பைத் தவிர உலகில் வேறு எதையும் கண்டுகொள்ளாதவன். அவனுடைய ஒரே துணை, அவன் வைத்திருந்த பழைய கேமரா. மனிதர்களையும், இயற்கையையும் தன் கேமராவில் சிறைப்பிடிப்பது அவனுக்குப் பிடித்தமான பொழுதுபோக்கு.
இலக்கியம் படிக்கும் மாணவி ஆர்த்தி, கதிரில் இருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டவள். அவள் ஒரு கவிதையைப் போல. எப்போதும் சிரித்த முகம், கலகலப்பான பேச்சு, அவளைச் சுற்றி எப்போதும் ஒரு స్నేహితులు கூட்டம் இருக்கும்.
கல்லூரியின் கலை விழாவின் போதுதான் கதிர் முதன்முதலில் ஆர்த்தியைப் பார்த்தான். மேடையில், கவிதை வாசிப்பிற்காக அவள் பெயர் அழைக்கப்பட்டது. மெல்லிய புன்னகையுடன் மேடை ஏறிய அவள், தன் சொந்தக் கவிதையை வாசிக்கத் தொடங்கினாள். அவள் குரலின் இனிமையிலும், கவிதையின் ஆழத்திலும் மொத்தக் கூடமும் அமைதியானது. ஆனால் கதிரோ, தன் கேமராவின் லென்ஸ் வழியாக அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். மேடை விளக்குகளின் ஒளியில் அவள் முகம் ஒரு ஓவியம் போலத் தெரிந்தது. தன்னை அறியாமல் ‘கிளிக்’ செய்தான். அந்த ஒரு புகைப்படம், அவனது உறக்கமற்ற இரவுகளின் தொடக்கமாக மாறியது.
சில நாட்கள் கழித்து, அந்தக் புகைப்படத்தைக் கல்லூரியின் புகைப்படப் போட்டிக்காக அனுப்பினான். அது முதல் பரிசை வென்றது. பரிசளிப்பு விழாவில், அந்தப் புகைப்படத்தைப் பெரிய திரையில் காட்டியபோது, ஆர்த்தி உட்பட அனைவரும் ஆச்சரியப்பட்டனர். தன் அனுமதி இல்லாமல் எடுத்த புகைப்படம் என்றாலும், அதன் அழகில் ஆர்த்தி தன்னை மறந்தாள்.
விழா முடிந்ததும், அவள் கதிரைத் தேடி வந்தாள். “ரொம்ப அழகா இருந்தது போட்டோ. ஆனா, என்கிட்ட ஒரு வார்த்தை கேட்டிருக்கலாம்ல?” என்று செல்லமாகக் கோபித்தாள்.
கதிர் தயக்கத்துடன், “மன்னிக்கவும்… அந்த நிமிஷம் நீங்க ஒரு கவிதை மாதிரி தெரிஞ்சீங்க. அதைப் பதிவு செய்யணும்னு தோணுச்சு, கேட்க மறந்துட்டேன்,” என்றான்.
அந்த ஒரு பதிலில், அவனது தயக்கத்திற்குப் பின்னால் இருந்த கலைஞனை ஆர்த்தி அடையாளம் கண்டுகொண்டாள். அன்று தொடங்கிய அவர்களின் உரையாடல், தினமும் தொடர்ந்தது. கேண்டீன் தேநீரோடு அவர்கள் பேசிக்கொண்ட விஷயங்கள் ஏராளம். அவன் எடுத்த புகைப்படங்களுக்கு அவள் கவிதைகள் எழுதினாள். அவளுடைய கவிதைகளுக்கு அவன் புகைப்படங்கள் மூலம் உயிர் கொடுத்தான். கேமராவும் கவிதையும் இணைந்தன.
ஒரு மாலைப்பொழுதில், கல்லூரி வளாகத்தின் ஏரிக்கரையில் அமர்ந்திருந்தபோது, கதிர் தன் கேமராவை அவளிடம் நீட்டி, “இந்தக் கேமராவுக்குள்ள நான் பார்த்த உலகத்திலேயே அழகான விஷயம் நீதான் ஆர்த்தி. என் வாழ்க்கையோட நிரந்தரப் படமா நீ இருக்க முடியுமா?” என்று கேட்டான்.
ஆர்த்தியின் கண்களில் நீர் துளிர்த்தது. புன்னகையுடன், “என் எல்லா கவிதைகளுக்கும் சொந்தக்காரன் நீதான் கதிர். உன்னை விட சிறந்த தலைப்பு என் கவிதைக்குக் கிடைக்காது,” என்றாள்.
அவர்களின் காதல், காட்டாங்குளத்தூர் கல்லூரி வளாகத்தில் மலர்ந்து, அவர்களின் வாழ்க்கை முழுவதும் தொடர்ந்தது. ஒன்று கேமராவின் வழியே உலகைப் பார்த்தது, மற்றொன்று கவிதையின் வழியே உணர்வுகளைப் பார்த்தது. ஆனால், இருவரும் பார்த்தது காதலை மட்டுமே.