
கல்லூரிப் பயணத்தில் ஒரு காதல்

காட்டாங்குளத்தூரில் உள்ள கல்லூரிக்குச் செல்லும் பேருந்து, தினமும் காலை 7:30 மணிக்கு கலகலப்பாகத் தொடங்கும். அதில், மூன்றாம் ஆண்டு பொறியியல் படிக்கும் ஆதவனும், முதலாம் ஆண்டு கலைப் பிரிவு மாணவி நிலாவும் தினமும் பயணிப்பார்கள். ஆதவன் தன் நண்பர்களுடன் கலகலவெனப் பேசிக்கொண்டிருப்பான். நிலா, சன்னலோரம் அமர்ந்து புத்தகங்கள் படிப்பதும், வெளியே உள்ள காட்சிகளை ரசிப்பதும் அவளது வழக்கம்.
ஆதவன், நிலாவைக் கவனித்திருக்கிறான். அவளது அமைதியான சுபாவமும், புத்தக வாசிப்பும் அவனுக்குப் பிடித்திருந்தாலும், நெருங்கிப் பேசும் துணிச்சல் அவனுக்கு வந்ததில்லை. ஒரு நாள், பேருந்தில் கூட்டம் அதிகமாக இருந்தது. ஆதவன் நிற்க இடம் தேடிக் கொண்டிருந்தபோது, ஒரு திருப்பத்தில் பேருந்து வேகமாகத் திரும்ப, அவன் தடுமாறி நிலாவின் மீது சாயப்போனான்.
நிலா சட்டென்று சுதாரித்து, அவனைப் பிடித்துக்கொண்டாள். “பார்த்துப் போங்க,” என்று மெல்லிய குரலில் கூறினாள். ஆதவன் வெட்கத்துடன், “மன்னிக்கவும்,” என்று கூறிவிட்டு நகர்ந்தான். அந்தப் பேருந்துப் பயணம் அவர்களின் முதல் பேச்சாக அமைந்தது.
அடுத்த சில நாட்களில், ஆதவன் தைரியத்தை வரவழைத்துக்கொண்டு நிலாவுடன் பேச ஆரம்பித்தான். “என்ன புத்தகம் படிக்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டு, உரையாடலைத் தொடங்கினான். நிலா தயக்கத்துடன் பதில் சொன்னாள். நாளடைவில், அவர்களின் உரையாடல்கள் பேருந்துப் பயணத்தை இனிமையாக்கின. புத்தகங்கள், கல்லூரிப் பாடங்கள், கனவுகள் எனப் பலவற்றைப் பற்றியும் பேசினர்.
ஒரு நாள், நிலாவுக்குக் கல்லூரி நுழைவுச் சீட்டு தொலைந்துவிட்டது. பேருந்தில் ஏற முடியாமல் தவித்துக்கொண்டிருந்தாள். ஆதவன் அதைக் கவனித்தான். தன் பையில் இருந்த இரண்டு பழைய நுழைவுச் சீட்டுகளில் ஒன்றைக் கொடுத்து, “இது உனக்கு உதவியாக இருக்கும், வைத்துக்கொள்,” என்றான். நிலா அவனிடம் நன்றியுடன் அதை வாங்கிக்கொண்டாள். அவனது உதவி அவளுக்கு மிகவும் ஆறுதலாக இருந்தது.
சில மாதங்கள் கடந்தன. காலைப் பேருந்துப் பயணம், அவர்களுக்கு ஒரு நாளின் மிக முக்கியமான பகுதியாக மாறிப்போனது. கல்லூரி முடியும் வரை காத்திருக்காமல், பேருந்தில் சந்திக்கும் அந்தச் சில நிமிடங்கள், அவர்களின் தனிப்பட்ட உலகமாக இருந்தது. ஆதவன் நிலாவுக்காக ஒரு இருக்கையை ஒதுக்கி வைப்பான். நிலா அவனுக்காகச் சில தின்பண்டங்களை எடுத்து வருவாள்.
ஒரு நாள், கல்லூரிப் பேருந்து அவர்களை கல்லூரியின் நுழைவாயிலில் இறக்கிவிட்டது. அனைவரும் இறங்கிச் சென்ற பிறகு, ஆதவன் நிலாவின் கையைப் பற்றினான். “நிலா, இந்தக் கல்லூரிப் பேருந்து நம் இருவரையும் ஒரே இடத்திற்குக் கொண்டு வந்துவிட்டது. இனி என் வாழ்நாள் முழுதும் நீயே என் துணையாகப் பயணிக்க வேண்டும்,” என்று தன் காதலை வெளிப்படுத்தினான்.
நிலாவின் கண்களில் வெட்கமும், மகிழ்ச்சியும் கலந்து தெரிந்தது. மெல்ல அவன் கைகளைப் பற்றிக்கொண்டாள். அவள் கண்களிலேயே தனது சம்மதத்தைத் தெரிவித்தாள்.
மறுநாள் முதல், கல்லூரிப் பேருந்துப் பயணம் அவர்களுக்கு இன்னும் ஒரு படி மேலானது. வெறும் சக பயணிகளாகத் தொடங்கிய அவர்களின் உறவு, இனி ஒருவரையொருவர் வாழ்நாள் முழுவதும் தாங்கும் காதல் பயணமாகத் தொடரும். அந்தக் கல்லூரிப் பேருந்து, அவர்களின் காதலுக்கு ஒரு மௌன சாட்சியாக என்றென்றும் நினைவில் நிற்கும்.