கடைசி இலை

கடைசி இலை
ஒரு நகரத்தின் சந்தடியில்லாத ஒரு தெருவில், ஒரு பழைய அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பு இருந்தது. அதன் மூன்றாவது மாடியில், ஓவியரான இளவேனில் வசித்து வந்தாள். அவள் இளமையும், திறமையும் வாய்ந்தவள். ஆனால், கடந்த சில மாதங்களாகக் கடுமையான நிமோனியா காய்ச்சலால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தாள். அவளது படுக்கை, ஜன்னலுக்கு நேராக இருந்தது. அந்த ஜன்னல் வழியாக, எதிர் வீட்டுச் சுவரில் படர்ந்திருந்த ஒரு கொடியை அவள் தினமும் பார்த்து வந்தாள்.
நாட்கள் செல்லச் செல்ல, இளவேனிலின் உடல்நிலையைப் போலவே அந்தச் செடியும் வாடத் தொடங்கியது. அதன் இலைகள் ஒவ்வொன்றாக மஞ்சள் நிறமாகி உதிர ஆரம்பித்தன.
ஒரு நாள், தன் தோழியிடம், “அந்தக் கொடியில் இருக்கும் கடைசி இலை எப்போது உதிர்கிறதோ, அன்று நானும் இறந்துவிடுவேன்,” என்று மெல்லிய குரலில் கூறினாள்.
அவளது தோழிக்கு என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை. அவளுக்கு ஆறுதல் கூறிவிட்டு, நேராகக் கீழ் வீட்டிற்குச் சென்றாள். அங்கே, அறுபது வயதைக் கடந்த குணா என்ற முதிய ஓவியர் வசித்து வந்தார். அவர் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் ஒரு தலைசிறந்த ஓவியத்தை வரைய வேண்டும் என்று கனவு கண்டுகொண்டிருந்தார். ஆனால், அது இன்னும் அவருக்குக் கைகூடவில்லை.
தோழி, இளவேனிலின் விசித்திரமான நம்பிக்கையைப் பற்றி குணாவிடம் கூறினாள். அதைக் கேட்ட குணா அமைதியாக இருந்தார்.
அன்று இரவு, பெரும் காற்றும் மழையும் பெய்தது. ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்த இளவேனில், அந்தக் கொடி காற்றில் கடுமையாக உலைவதைப் பார்த்தாள். ‘நிச்சயம், இன்றிரவோடு கடைசி இலையும் உதிர்ந்துவிடும்,’ என்று எண்ணிக்கொண்டாள்.
ஆனால், மறுநாள் காலை அவள் கண்விழித்துப் பார்த்தபோது, ஆச்சரியம்! அந்தக் கொடியில், ஒரே ஒரு இலை மட்டும் இன்னும் உதிராமல், சுவரில் கெட்டியாகப் பிடித்துக்கொண்டிருந்தது. ஒரு நாள் போனது, இரண்டு நாட்கள் போனது, அந்த இலை உதிரவே இல்லை.
அதைக் கண்ட இளவேனிலின் மனதில் ஒரு மெல்லிய நம்பிக்கை துளிர்த்தது. ‘ஒரு சிறிய இலை, இவ்வளவு பெரிய புயலைத் தாங்கிப் பிழைத்திருக்கும்போது, நான் மட்டும் ஏன் என் நோயிடம் தோற்க வேண்டும்?’ என்று அவளுக்குள் ஒரு உத்வேகம் பிறந்தது. மெல்ல மெல்ல அவள் உடல்நிலை தேற ஆரம்பித்தது. அவள் படுக்கையிலிருந்து எழுந்தாள், நடக்க ஆரம்பித்தாள், மீண்டும் ஓவியம் தீட்டத் தொடங்கினாள்.
சில நாட்கள் கழித்து, இளவேனில் முழுமையாகக் குணமடைந்தாள். அவள் தன் தோழியிடம், “அந்தக் கடைசி இலையைப் பார். அதுதான் எனக்கு வாழ்வின் மீது நம்பிக்கையைக் கொடுத்தது,” என்றாள்.
அப்போது அவளது தோழி, கண்கலங்கியபடி கூறினாள், “இளவேனில், நீ பார்த்த அந்த இலை உண்மையானது அல்ல. அன்று புயல் அடித்த இரவில், கடைசி இலையும் உதிர்ந்துவிட்டது. குணா ஐயாதான், உனக்கு நம்பிக்கை கொடுக்க வேண்டும் என்பதற்காக, அந்தப் பெருமழையிலும், குளிரிலும், சுவரின் மீது தத்ரூபமாக அந்த இலையை வரைந்தார். அதன் பிறகு ஏற்பட்ட காய்ச்சலால் அவர் நேற்று இறந்துவிட்டார்.”
இளவேனில் அதிர்ந்து போனாள். ஜன்னல் வழியே அந்த இலையைப் பார்த்தாள். அது வெறும் வண்ணம் பூசப்பட்ட ஓர் ஓவியம். ஆனால், அந்த ஓவியம் அவளுக்கு வாழ்வைக் கொடுத்திருந்தது.
குணா தன் வாழ்நாள் கனவான தலைசிறந்த ஓவியத்தை வரைந்துவிட்டார். அது ஓர் உயிரைக் காப்பாற்றிய ஓவியம்.